Ο παράγων "Ρωσσία" στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις

Η Τουρκία θεωρείται, και πράγματι είναι, ως η βασικότερη συμμετρική απειλή για τα ελληνικά ενδιαφέροντα.
Και αυτό δεν αποτελεί τόσο μια στείρα εθνικ-ιστικ-ή φαντασίωση, όσο μια υπαρκτή, γεωπολιτικών θεμελίων, πραγματικότητα.

Στην Τουρκία, τον τελευταίο καιρό, λαμβάνει χώρο μια σύγκρουση δύο μεγάλων πολιτικών πόλων, μεταξύ υποστηρικτών της ισλαμοποίησης της χώρας και υποστηρικτών της διατήρησης του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους.
Οι μεν πρώτοι εκπροσωπούνται από το εν κυβερνήσει κόμμα, το ΑΚΡ, οι έτεροι δε, από διάφορα σεκουλαριστικής υφής κόμματα, αν και θα μπορούσαμε να αποδώσουμε την πρωτοκαθεδρία στο ατατουρκικής ίδρυσης Ρεπουμπλικανικό, που είναι σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης.

Ωστόσο, η σύγκρουση αυτή έχει αντίκτυπο και στον τρόπο θεώρησης των τουρκικών ενδιαφερόντων, άρα, κατεπέκταση, και στον τρόπο ιεράρχησης των προτεραιοτήτων στα θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Οι ισλαμιστές του ΑΚΡ έχουν την στήριξη της Δύσης, Η.Π.Α. και Ε.Ε. Από την άλλη, κύριες και μη κομματικές δυνάμεις του Κέντρου και της Αριστεράς, έχουν αναπτύξει μια λιγότερη φιλική, μέχρι και καθαρά εχθρική, θέση, όσον αφορά την διατήρηση του βάθους των, ως τώρα, συμμαχιών με την ατλαντική Δύση. Με τις τελευταίες δυνάμεις, βρίσκεται κοντά και η πλειονότητα της τούρκικης στρατιωτικής γραφειοκρατίας.

Στις πολιτικές οργανώσεις σεκουλαρικών αξιών, έχει κερδίσει έδαφος η άποψη ότι η Τουρκία οφείλει να προβεί σε ριζική αναθεώρηση των συμμαχιών της, εγκαταλείποντας την τωρινή θέση της στην Ατλαντική Συμμαχία, αναπτύσσοντας περισσότερο βαθειές σχέσεις με την μεγάλη ευρασιατική υπερδύναμη, την Ρωσσία.

Όποιο στρατηγικό προσανατολισμό μεταξύ των ανωτέρω και αν καταλήξει να επιλέξει η Τουρκία, η πολιτική γεωγραφία της, πάντοτε θα την φέρνει να συντηρεί τάσεις βλαπτικές και επικίνδυνες για την Ελλάδα.Και όσο περνάει ο καιρός, η πλάστιγγα ισχύος μεταξύ των δύο χωρών γέρνει υπέρ της.

Οι Η.Π.Α. δεν θα επιλέξουν σε καμμία περίπτωση να λειτουργήσουν σε βάρος των τουρκικών συμφερόντων, αν αυτά στραφούν ενεργά εναντίον των ελληνικών, είτε η Τουρκία παραμείνει στο αγγλοσαξωνικό άρμα, είτε περάσει αποφασίσει να ακολουθήσει το ρωσσικό. Και αυτό, γιατί στην πρώτη περίπτωση, οι Η.Π.Α. δεν θα έχουν την θέληση, ούτε και την ισχύ να δράσουν επιθετικά προς έναν στρατηγικό, στρατιωτικό και οικονομικό, σύμμαχο της Ρωσσίας.
Στην περίπτωση δε, που η Τουρκία παραμείνει σύμμαχος των Η.Π.Α., οι τελευταίες δεν θα αντιδράσουν δυναμικά εναντίον της, αν αυτή στραφεί ενεργητικά κατά της Ελλάδας, ακόμα και αν η Ελλάδα παραμείνει σύμμαχος των Η.Π.Α. Η εμπειρία του Κυπριακού έχει καταδείξει πολλά για την συμπεριφορά των Η.Π.Α. σε μια τέτοια περίπτωση.

Η Ελλάδα βελτιώνει τις σχέσεις της με την Τουρκία, αποτρέποντας έναν πόλεμο, αν όχι απλά μια σοβαρή κρίση, αν καταστεί σύμμαχος της Ρωσσίας.

Στην περίπτωση που η Ελλάδα καταστεί σύμμαχος της Ρωσσίας, ενώ η Τουρκία παραμείνει σύμμαχος των Η.Π.Α., η Τουρκία δεν θα τολμήσει να προκαλέσει την Ρωσσία παραταύτα. Το είδαμε στην περίπτωση του "πολέμου των 5 ημερών", όπου η Γεωργία, χώρα στενά υποστηριζόμενη από Τουρκία, πέρα των Η.Π.Α., δεν έλαβε καμιά ουσιαστική βοήθεια από την Άγκυρα στην δύσκολη στιγμή της ρωσσικής παρέμβασης σε εδάφη της.

Στο σενάριο δε, όπου Ελλάδα και Τουρκία καταστούν συμμαχικές χώρες της Ρωσσίας, η Ρωσσία δεν θα επιτρέψει, ή μάλλον θα αποτρέψει ντεφάκτο, κάθε δυνητική ελληνο-τουρκική σοβαρή κρίση, διότι δεν θα έχει πραγματικό συμφέρον να υποστηρίξει περισσότερο την Τουρκία από όσο την Ελλάδα.