Ευρασιατο-Ατλαντικές* Σχέσεις Α' ( Περίπτωση "Ουκρανία" )

Τα Μ.Μ.Ε. προσπαθούν και πετυχαίνουν, εν πολλοίς, να περάσουν στην κοινή γνώμη ότι η διακυβέρνηση Ομπάμα από το ερχόμενο έτος θα φέρει ριζοσπαστικές αλλαγές στην αμερικάνικη εξωτερική πολιτική.

Έχει, όμως έτσι η κατάσταση; Αποτελεί η εξωτερική πολιτική ενός κράτους αυτοτελές δημιούργημα του εκάστοτε κυβερνώντος; Για τα πληρωμένα δημοσιογραφικά "παπαγαλάκια",
η απάντηση όπου καταλήγουν ελαφρά τη καρδία είναι καταφατική.

Στον πραγματικό κόσμο, ωστόσο, των διεθνών σχέσεων ( ή αλλιώς, "στον κόσμο των πραγματικών διεθνών σχέσεων" ) κάθε εξωτερική πολιτική υπαγορεύεται από τα εκάστοτε γεωγραφικά δεδομένα. Η πολιτικές προτεραιότητες τίθενται από την φυσική γεωγραφική ουσία του Χώρου. Το περιθώριο που απομένει στην λήψη πρωτοβουλίων ενός ηγέτη αφορά, και όχι πάντοτε, την σειρά ιεράρχησής τις.

Η "παραδοσιακή" αγγλοσαξωνική γεωπολιτική "σχολή", με "πρωτομάστορα" τον Μακίντερ, τόνιζε ανέκαθεν την αποφασιστικότητα που θα έπρεπε να επιδεικνύει η εκάστοτε ατλαντική Δύναμη για τον έλεγχο της περιφέρειας της Καρδιογαίας, τoν "Δακτύλιο".

Ο Δακτύλιος είναι εκείνη η πλανητική επιφάνεια, που περιβάλλει την μεγάλη ηπειρωτική ευρασιατική Δύναμη, την Ρωσσική Ομοσπονδία, από την ανατολική Ευρώπη ως τις κεντρικοασιατικές πρώην Σ.Σ.Δ.

Ο Μπζρεζίνσκι, που μέχρι το περασμένο θέρος ανήκε και τυπικά στο επιτελείο συμβούλων του καινούριου Αμερικάνου Προέδρου, ακολουθώντας πιστά την μακιντερική γεωπολιτική σκέψη,
ομολογεί κυνικά ότι χωρίς την Ουκρανία, για την οποία τόσο πιέζουν οι Η.Π.Α. να προσχωρήσει στο δικό της μπλοκ ισχύος, κάθε βούληση τής Ρωσσίας να καταστεί πραγματικά ισχυρή είναι μάταιη. Προς το παρόν πάντως, η Ρωσσία φέρεται να επανακτά τον πρωταγωνιστικό της ρόλο σε επιρροή στα, αποκαλούμενα από τον ίδιον, "ευρασιατικά Βαλκάνια", που αποτελούν έναν εξίσου σημαντικό τομέα του Δακτυλίου.

Η επιτυχής ρωσσική παρέμβαση του περασμένου Αυγούστου στον Καύκασο, έδωσε ένα ακόμα μήνυμα για το ποιος πραγματικά έχει την πολυτέλεια άσκησης σκληρής ισχύος στην ευρύτερη περιοχή, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το εύρος στρατηγικών επιλογών από τις ηγετικές ελίτ των γύρω κρατών. Όπως και για τα όρια της Δύσης να παρέμβουν αποφασιστικά υπέρ των συμμάχων τους, και κυρίως των Η.Π.Α., μπροστά σε μια ανανεωμένης αυτοπεποίθησης Ρωσσία.

Τα πράγματα στην Ουκρανία είναι ακόμα αρκετά ρευστά, από την άλλη πλευρά. Μολόνοτι ο πρόεδρος της χώρας έχει ακόμα λίγους μήνες ζωής ως Πρόεδρος της χώρας, εντούτοις, δεν είναι διόλου αμφίβολο τα ατλαντικά συμφέροντα να τον χρησιμοποιήσουν, όντας μαριονέτα τους, όπως τον ομόλογό του Γεωργιανό, για να αποσταθεροποιήσουν την ευρύτερη περιοχή, και μάλλον όλον τον κόσμο, δεδομένης της γεωστρατηγικής σπουδαιότητάς της.

Και αυτό, δεν είναι καθόλου δύσκολο να ξεκινήσει, με εντολή του αμερικανοελεγχόμενου πράκτορα Γιουτσένκο, άμα τη λήψει μίας τέτοιας απόφασης από τα υπερατλαντικά κέντρα καθοδήγησής του. Ήδη έχουν διαρρεύσει διεθνώς στον τύπο ότι ουκρανικές νεοφασιστικές ομάδες, απόγονοι συνεργατών των Ναζί κατά τον Β' Π.Π., είναι σε αναμονή ανάληψης δράσης κατά στόχων ρωσσικών συμφερόντων.

Η Ρωσσία προσέχει να μην πέσει στην παγίδα αυτήν, έχοντας υπόψη κάθε ενδεχόμενο προβοκάτσιας. Μια μεγαλορωσσική παρέμβαση στην χώρα του αδελφού λαού των Μικρορώσσων, την Ουκρανία, ακόμα και αν αποτελέσει μια στρατιωτική επιτυχία (που σίγουρα δεν θα είναι μικρή σε άμεσο κόστος) , θα έχει ενδεχομένως πολύ μεγαλύτερο κόστος στρατηγικά, μεσοπρόθεσμα. Και βέβαια, δεν μπορούμε να διανοηθούμε το μέγεθος των επιπτώσεων παγκοσμίως σε μια τέτοια σεναριακή περίπτωση.



* Ο όρος "Ευρασιατο-Ατλαντικές Σχέσεις" είναι μάλλον προτιμότερος από τον "Ρωσσο-Αμερικανικές", διότι, μολόνοτι αφορούν κατά κύριο λόγο τις Ρωσσία - Η.Π.Α. , εντούτοις, στην πραγματικότητα, αυτές οι χώρες αποτελούν καθεμία κέντρο ενός πυρήνα, όπου ,γύρω από τον καθένα λειτουργούν επικουρικά συμμαχικές χώρες τις.